Werkgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam – verslag 78 – groep 7.6.2010 6 deelnemers – distributie aan deelnemers + publicatie op blog www.verslavingalsgeschenk.nl

In onderling overleg wordt afgesproken dat B vanavond gespreksleider is terwijl C conform de gewoonte het gespreksverslag voor zijn rekening neemt. Vervolgens neemt B het woord en vraagt de aanwezigen een voorstel te doen ter bepaling van het gespreksonderwerp voor deze avond, waarop E als volgt reageert:

E: de laatste tijd gaat het ‘gewoon’ beter met mij; ik heb (nieuw) werk waar geen alcohol aanwezig is; dus geen verleidingen op de werkvloer. Maar ik mis wel iets. En ik vraag me af wanneer ‘je’, ik bedoel natuurlijk ‘ikzelf’, eens een keer tevreden kan zijn met het werk dat er is; want zoals nu kan het toch behoorlijk gaan kriebelen als ik merk dat er ergens anders een ‘natte’ baan op mij ligt te wachten. Zo kon ik kort geleden aan de slag waar een cocktailbar wordt opgezet – ik ben daar wel gaan praten toen het werd genoemd door een kennis – maar mijn volgende gedachte was: wat vreemd; ik wil dat niet – in m’n achterhoofd ‘trekt’ het mij aan – terwijl ik voor 100% weet daar te zullen sneuvelen. Feitelijk is het zo dat ik daar wel ‘nee’ heb gezegd…..terwijl het toch in m’n achterhoofd blijft hangen.
Mijn vraag is dus eigenlijk: wanneer zal ik (of meer algemeen ‘wanneer is men’) tevreden zijn, met of zonder drank?

Uit de reacties blijkt dat eenieder akkoord gaat het voorstel te kiezen als gespreksonderwerp. De gespreksronde ontwikkelt zich vervolgens als volgt:

A: ik begrijp het onderwerp eigenlijk als de vraag: wanneer ben ik tevreden? – mijn eigen gevoel hierover zegt mij (nu nog): er ontbreekt nu iets – ik ben wel een compleet mens – moet echter aanvaarden dat een aantal zaken niet kunnen – ben zelf ook wel gevraagd op koninginnedag op een terras te komen werken – moet mij dan echter telkens weer beseffen dat ik dat niet kan – ook niet in Frankrijk – ondanks de gezelligheid – dus ook geen opkomend ‘roesje’ – dat is er dus niet meer bij – ik vergelijk het maar met een puzzel en een ontbrekend stukje – moet dat aanvaarden – een stukje weg – een eeuwige worsteling – iets van niet meer / beter van niet – ergens is het zuur – probeer het te compenseren met andere dingen – het gaat om het accepteren van onvermogen.

B: bij mij werkte het gewoon omgekeerd – ik werd eigenlijk ontevreden met m’n ‘werk’ (daarmee bedoel ik dan mijn verslaving zelf) in een casino – ik voel mij nu bevrijd door dingen die ik wel en elders en daarbuiten feitelijk doe – voel het niet als een tekort dat ik dien te verwerken – kennelijk weet en accepteer ik dat ik allerlei dingen niet kan doen – de kunst is natuurlijk te leren omgaan met je beperkingen en het doen van dingen die ik wel kan – zo werd ik ontevreden door het spelen in het casino en merk wel tevreden te zijn met kleine dingen – hoorde in de kliniek het advies: obsessief waakzaam blijven – steeds bewust kiezen – intussen geef ik wel beursberichten door aan anderen…..

C: ik heb mij altijd verbaasd over de invloed van de groep op mijn hele bestaan. En vond het ook volstrekt logisch daar heel bewust en zonder onderbreking mee bezig te zijn. Eerst in de kliniek en daarnaast in de groep. Ik ben daardoor automatisch op een totaal andere manier gaan leven en denken. In mij heeft zich een ander, nieuw, gevoel ontwikkeld. Niet zo eenvoudig om dat onder woorden te brengen. Vooral ook omdat het alle aspecten in mijn leven betreft. De behoefte om te vluchten verdween, mijn angst verdween, ik kreeg een enorm gevoel van rust, en in het algemeen kreeg mijn leven een andere kleur, ik begon het langzamerhand echt leuk te vinden. Alles bij elkaar teveel om op te noemen. En al die veranderingen bleken zich ook werkelijk in mij te wortelen. Zelfs toen ik kanker kreeg en moest worden geopereerd heb ik geen moment angst gekend. Het was net alsof ik dat soort grenzen was gepasseerd. En per saldo levert dat een echt nieuw leven op, waarvan ik ook alleen maar weet dat het eens zal eindigen, maar ook daar kan ik op dit moment prima mee leven.

D: ik hoop op momenten van geluk – ben nu zeker niet al te tevreden, zacht uitgedrukt….

F: ik heb zeker ook periodes van tevredenheid – soms gaat ‘t wat minder – waar rook is is vuur – soms is ‘t moeilijk – hoop dan op periode met minder moeite – ben echter wel een gezelligheidsmens – mijn probleem is de kater – mijn lichaam weigert dan – een borreltje drinken is prettig – maar soms komen anderen erbij – snuiven dan een lijntje – versieren een vrouwtje – mijn zwakte trouwens is mijn haantjes-gedrag – ik raak in euforie met mensen om mij heen, vooral vrouwen – dat geeft mij een mooie spanning – mijn wens was altijd: een strandtentje openen – in het buitenland uitrusten – ik leid nu een sober bestaan – heb vroeger les gegeven aan verstandelijk gehandicapten – ging daar ook op bezoek – nu veel naar een bos aan de rand van de stad en laat daar honden uit – veel mensen delen die passie – kom ook bij het honden asiel, waar veel honden komen nadat relaties uit elkaar gaan – daar zitten ze achter tralies – het is gratis werk maar wel prettig; geeft mij een fijn gevoel. Bovendien ga ik regelmatig naar de sportschool: dat geeft mij wat houvast plus contact met de medesporters – blijft toch een gevoelig punt – kom ook mensen tegen van vroeger en heb dan eetcontacten – daar kan ik ‘t heel moeilijk mee hebben – geeft moeilijke associaties – de kick van vroeger krijg ik toch niet meer – maar heb daar wel veel last van ‘verleiding’.

Hiermee is de ronde voltooid en krijgt E de gelegenheid af te ronden. Hij zegt:

Ik ben eigenlijk heel blij – blijf met twijfels rondlopen tot de dood – probeer 8 augustus een feestje te mijden, want weet tevoren dat ‘t daar fout afloopt – vind ‘t geweldig dat ik die baan afgezegd heb – weet vooraf dat ‘t ook daar fout zou aflopen – de verleiding blijft altijd – ging vanmiddag boodschappen doen – plots ging mijn vrouw naar de auto, ze was iets vergeten, ze greep ineens in de plek waar ik vroeger een flesje bier had ‘verstopt’ – maar nu was ‘t leeg – kortom, ze ‘moest’ toch even controleren – ‘vertrouwen komt niet zomaar terug’ – ik begrijp dat wel, maar toch had ik er de pest in. Maar al met al: die baan doe ik niet want daar sneuvel ik – soms ben ik dus ook niet tevreden – want ik wil een normaal leven.

De groep dankt E voor het onderwerp en B voor de gespreksleiding, waarna laatst genoemde eenieder verzoekt enig geld in de pot te werpen en hij de bijeenkomst sluit om 21.15 uur.

Amsterdam, 8 juni 2010.